MIJN VERHAAL



Een wilde rit met heel wat onverwachte hindernissen, diepe dalen en dankbare leermomenten. Al van in het prille begin bleek mama worden niet vanzelfsprekend en werd mijn geduld danig op de proef gesteld. Gynaecologische opvolging, hormonale behandelingen en een onvermoeibaar piekerbrein dat het hele gegeven ‘zwanger worden’ maar niet kon loslaten. Maanden van hoop, teleurstelling & twijfel. Alles werd in de strijd gegooid om dat positieve streepje te kunnen zien. Een proces, dat me achteraf gezien heel wat gebracht heeft: een eerste les in loslaten, het volgen van mijn eerste yogales & het deelnemen aan een mindfulness-training. Mijn allereerste stap in het vertragen, het maken van verbinding met mijn lijf en loskomen van mijn perfectionistisch hoofd.

Net voor de opstart van mijn infertiliteitstraject bleek ik zwanger te zijn. De rust en ruimte die ik voor mezelf gecreëerd had, mocht nu ook een nestje creëeren in mijn lichaam. Een lichaam dat enorm moest wennen aan het nieuwe leven in mijn buik. Zo had ik tot ver na m'n eerste trimester heel veel last van kwaaltjes, met als koploper: enorme misselijkheid. De misselijkheid putte me zo uit, dat ik amper nog kon functioneren. Ook mijn hoofd leek op hol te slaan en bracht me bijna dagelijkse doemscenario’s: ‘er gaat iets mislopen, ik ga deze baby niet kunnen voldragen, wat als ik iets verkeerd doe?’.

Op 32 weken leken mijn voorspellingen uit te komen en belandde ik plots in het ziekenhuis met voortijdige weeën. In een ruk werden weeënremmers toegediend en kreeg onze nog veel te kleine dochter longrijping. Het enige wat we konden doen was hopen dat ze nog even in haar veilige cocon wou blijven zitten. Zelf diende ik plat te liggen en zoveel mogelijk te rusten. Een tweede les in loslaten. Het werd een zeer mooie les, waarbij mijn docente van de zwangerschapsyoga me persoonlijk kwam opzoeken en enorm waardevolle boeken overhandigden. Boeken die mijn kijk op zwangerschap en het ouderschap veranderde. Mijn blik werd wederom naar binnen gekeerd en ik leerde enorm veel bij over de verbindende voordelen van natuurlijk bevallen en natuurlijk ouderschap.

En of dat mijn ouderschap uitgedaagd werd. Een pittige natuurlijke bevalling met achteraf medische complicaties, mondde eveneens uit in een meer dan pittige kraamperiode. De borstvoeding liep zeer moeilijk, Gemma huilde (of was het krijsen?) dag en nacht, en ik geraakte steeds meer uitgeput. Mijn kritisch hoofd dat vrij spel kreeg met de gebroken nachten maakte me wijs dat ik alles alleen moest doen, liefst ook zo perfect mogelijk en dat ik daar ook nog eens van moest genieten. Zo niet was ik een slechte moeder. Dankzij de liefste en meest betrokken vroedvrouw, zachte en ondersteunende omgeving geraakte we hierdoor en kon ik steeds meer genieten van het mama-zijn. Al was dat eerste jaar enorm zwaar, pittig en uitputtend.

Daar we heel lang hebben moeten wachten op de komst van Gemma, namen mijn man en ik de beslissing om geen anticonceptie meer te gebruiken. 1.5 jaar na de geboorte van Gemma was ik opnieuw zwanger en genoot ik kort van de kracht van mijn lichaam dat het dit kon zonder medische interventie. Niet veel later dook helaas de zware misselijkheid weer op, had ik veel last van harde buiken en probeerde ik zoveel mogelijk te rusten om niet opnieuw in het ziekenhuis te belanden - al was dit amper haalbaar met een peuter van bijna 2 jaar, een drukbezette partner en mijn job als psychologe.

Een ingrijpende ziekenhuisopname van Gemma net voor de geboorte van Sue leidde tot stress, wat leidde tot harde buiken, wat leidde tot een scheur in de vruchtwaterzak. Hierdoor sijpelde vruchtwater weg en diende de bevalling ingeleid te worden. Na Gemma wou ik ook voor Sue een natuurlijke bevalling, wat door de inleiding en het doorprikken van de vliezen al snel uitmondde in een weeënstorm die ik niet meer opgevangen kreeg. Ik smeekte om verlossing. Met mijn nobele wens in het achterhoofd hebben de vroedvrouwen van het ziekenhuis me erdoor getrokken. En zo voelde het ook… Tot lang na de geboorte heb ik me niet gehoord en gezien gevoeld.

Eenmaal thuis probeerde iedereen me te verzekeren dat de kraamperiode er nu anders zou uitzien. Geen allergieën, geen uitputtende huilbuien; gewoon.. een roze wolk. Al snel werd deze wolk steeds donkerder en zaten we in hetzelfde straatje: hysterische, niet te stoppen huilbuien, bezoekjes aan de kinderarts, een ziekenhuisopname… en toen… toen kwam corona. En daar viel mijn village weg.. Man uit werken, geen steun van (schoon)ouders, geen helpende handen van meters of peters, geen kraamhulp, niets… Alleen ik, een puberende peuter en een huilbaby. Ik zakte steeds dieper weg, kwam nog amper aan slapen toe en takelde zienderogen af; zowel fysiek als mentaal. Toen ik terug aan de slag moest, overheerste een gevoel van angst en trok ik aan de alarmbel: “ik kan niet meer!”. En zo belandde ik thuis met een postnatale depressie.

Een donkere zware periode van schuld, schaamte en falen. En vooral: EENZAAMHEID. Het duurde even voor ik mezelf toestond de rust te nemen die ik nodig had; om bij te tanken in slaap, voeding & zelfzorg. Om te leren mezelf ‘voorop’ te stellen, om zo te kunnen zorgen voor mijn meisjes; om de mama te kunnen zijn die ik graag wilde zijn: zacht, geduldig en liefdevol.

Een heuse zoektocht naar gestolen momenten van zelfzorg, dankbaarheid voor wat me overkomen is en de moed om recht te staan en het anders te doen.

En dit is waar ik je graag bij wil helpen. Je helpen in het herstellen van de verbinding met jezelf, je kind en je omgeving. Hoe je als vrouw kan groeien in je kracht, hoe je dichterbij jezelf kan komen, hoe je voor jezelf mag en kan zorgen; om zo ook te groeien en open te bloeien.

Ik draag met veel liefde je verhaal.